Beeld Process

ogen getwinkeld, opgelicht

Lege blikken, weerspiegeld

weg aan’t kijken, liken, vergelijken

wereld op de bandbreedte

op de frequentie van de RET wifi

niet gestreamlined

de hele breedte van de band benut

in de stream van de metro line

Afgedwaald naar de smartphone-planeet

Gevangen in een schermpje

Een onheilspellende blik in de ban van
de verlichte wereld

‘ze is bezig met haar telefoon’

Orientatie en thema’s
Voor beeld 3.2 wilde ik met een schone lei beginnen, maar wel doorgaan op onderwerpen waar ik al mee bezig was, namelijk het gebruik van smartphones en computers en digitalisering van werk/onderwijs. Een van mijn eigen criteria was om mijn beeldtaal verder te ontwikkelen, zodat de werken een gevoel communiceren. Vragen die ik mezelf veel heb gesteld zijn ‘hoe visualiseer ik dit gevoel/deze gedachte?’ en ‘wat voor visuele elementen kan ik versterken met mijn beelden?’

Voor het gebruik van digitale devices heb ik als visueel element gekeken naar het verlichte scherm. Verlichte schermen zorgen voor een specifieke vorm van belichting, contrasterende schaduw, en een harde scheiding tussen die twee.

Mijn doel is om beelden te creëren waarin ik de kijker bevraag wat het gebruik van schermen voor invloed heeft op ons. Waar ik tot nu toe in mijn eigen werk vooral heb gepleit vóór het gebruik van de nieuwe technologie, wilde ik deze periode ook de andere, minder positieve kant ervan belichten(haha, snap je ‘m).

Het eerste wat in me opkwam was het beeld wat je krijgt wanneer iemand in zijn verlichte telefoon kijkt. Het doet me altijd een beetje denken aan horrorverhalen rond een kampvuur, waar de verteller een zaklamp onder zijn kin houdt voor een dramatisch en griezelig effect. Ook de blik die mensen hebben wanneer ze naar een scherm staren, ziet er leeg uit; alsof ze in een andere wereld zitten en niet hier zijn.

Wanneer het verlicht, weerspiegelt het een gevangen blik

Gefascineerd door een onzichtbare wereld waarin iedereen elkaar ziet,

waarbinnen alles zichtbaar is.

Toen de lockdown begon, kwam dat idee van dat in het scherm een andere wereld zit sterker terug; een keer waren we bezig op teams en viel opeens het gesprek weg. Iedereen was weg, en ik voelde mezelf opeens alleen in mijn kamer zitten, tegen niks aan't praten. Ik was weer terug in de echte wereld.

Tegelijkertijd loopt het door elkaar. Opeens is je chillplek ook je werkplek, meldingen van school en privé lopen door elkaar, allemaal op hetzelfde scherm.
Het scherm, wat normaal mijn toevluchtsoord was, was nu ook de confrontatie met
mijn verplichtingen.

Eindwerk: Blue? Screen of death

In deze periode voelde ik me geïsoleerd; het scherm was mijn enige contact met de buitenwereld, maar die werd overgenomen door verplichtingen en ging gepaard met schuldgevoel. Daaromheen in de echte wereld ontstond leegte. Een aantal onuitgenodigde gasten kwamen die leegte vullen. Ze zijn precies wat je niet wil tegenkomen, vertellen je wat je niet wil horen, en bevinden zich waar jij wilt rusten. Als je ze negeert nemen ze je ruimte in, tot je niet meer kan nadenken. Ik heb ze geconfronteerd, en bleef wederom met de leegte achter.

Ik wilde me verder focussen op de leegte die is ontstaan tijdens de lockdown. Het voelde alsof alles alleen in het scherm gebeurt, en daarbuiten niks meer. Ik heb wat ik voelde opgeschreven, en dat vervolgens gekoppeld aan mijn eigen visuele symbolen. Omdat ik de nadruk wilde leggen op de leegte, dus heb ik geprobeerd te versimpelen; ‘less is more’. Door het gebrek aan woord en uitleg in deze serie, spreekt de leegte voor zichzelf.

Vamwege de aard van mijn werk en mijn persoonlijkheid(als einzelganger) heb ik minimaal contact gezocht/gehad met anderen. Er is geen relatie met een publiek want er is geen publiek; dit ís 'The empty', en het speelt zich af in míjn ruimte. Dit project heeft mij geholpen om met mezelf te communiceren, en voor nu was ik mijn eigen doelgroep. Wat ik door dit process heb geleerd is zeker waardevol om mee te nemen naar de buitenwereld, maar ik ben daar al lang niet geweest, en kan me daar ook nog niet toe verhouden. Voor nu is het nog te persoonlijk.